درمان تغذیه‌ای

اسید اوریک از متابولیسم پورین‌ها حاصل می‌شود و حاوی قسمتی از نوکلئوپروتئین‌هاست. اگر چه در گذشته نقرس با رژیم کم پورین درمان می‌شد، اما امروزه داروها به‌طور عمده جایگزین محدودیت‌های سخت رژیم‌های کم پورین شده‌‌‌اند. البته بعید است که محدودیت پورین‌های غذایی به طور قابل ملاحظه ای مقادیر اسیداوریک را کاهش دهد. بهتر است افراد مبتلا به نقرس، غذاهای غنی از پورین را به منظور کاهش دادن استرس متابولیک (نظیر کتوز ایجاد شده به علت رژیم سخت) و کاهش استفاده از داروها به مقدار خیلی کم مصرف کنند.
محدودیت غذاهای حاوی پورین در مرحله حاد نقرس، برای پرهیز از اضافه شدن پورین خارجی به مقدار بالای اسید اوریک موجود می‌باشد. محدودیت‌ پورین (مثلاً در موارد شدید نقرس)، باید تا مقدار 150- 100 میلی گرم در روز باشد.

در این بیماران افزایش دریافت مایعات (حدود سه لیتر در روز) برای کمک به افزایش دفع اسیداوریک از کلیه‌‌ها و به حداقل رساندن احتمال تشکیل سنگ‌های کلیوی لازم است. از آنجایی که دفع اورات با مصرف چربی‌ها کاهش و با مصرف کربوهیدرات‌ها تمایل به افزایش دارد، رژیم غذایی باید به‌طور نسبی کربوهیدرات زیاد (55- 50 درصد کالری)، چربی کل متعادل (30% کالری)، کلسترول متعادل (کمتر از 230 میلی‌گرم در روز) و پروتئین متوسط داشته باشد. در فواصل بین حمله‌های نقرسی رژیم غذایی برای بیماران دریافت کننده داروهای کنترل کننده نقرس، عبارت از یک رژیم طبیعی و کافی و همچنین رسیدن به وزن قابل قبول و حفظ آن برای جلوگیری از ایجاد کتوز می‌باشد.
پیشنهاد شده که سویا منبع پروتیین ترجیحی در بیماران نقرسی باشد. نشان داده شده که خوردن سویا باعث تغییر غلظت پروتئین پلاسما و افزایش ترشح کلیوی اسیداوریک می‌شود. مصرف الکل (اتانول) تولید اسیداوریک را افزایش می‌دهد، اما همیشه باعث حمله نقرسی نمی‌شود. با این وجود، باید بیمار از مصرف الکل خودداری کند.