غمش تا در دلم مَأوا گرفته است

غمش تا در دلم مَأوا گرفته است *** سرم چون زلف او سودا گرفته است

لب چون آتشش آب حیاتست *** از آن آب آتشی در ما گرفته است

هُمای همتم عمری است کز جان *** هوای آن قد و بالا گرفته است

شدم عاشق به بالای بلندش *** که کار عاشقان بالا گرفته است

چو ما در سایه ی الطاف اوییم *** چرا او سایه از ما وا گرفته است؟

نسیم صبح، عنبر بوست امروز *** مگر یارم ره صحرا گرفته است؟

ز دریای دو چشمم گوهر اشک *** جهان در لؤلؤ لالا گرفته است

حدیث حافظ ای سرو سمن بوی *** به وصف قد تو بالا گرفته است