دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند//واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند// باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی//آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال//که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب// مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد//که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد//اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود//که ز بند غم ایام نجاتم دادند

معنی ابیات:

(1)دیشب هنگام سحر مرا از دست غصه رهایی بخشیده ، در آن تاریکی شب به من آب زندگانی دادند .

(2) از تابش نور جلوه ذات الهی مدهوشم کرده و از جام تجلی صفات شرابی به من نوشاندند.

(3)چه بامدادی فرخندوشامگاهی خجسته بود آن شب قدرکه این سند تازه ( رهایی از من و ما و از علاقه به حیات عاریه )را به من دادند .

 (4) از این به بعد روی من همیشه به ضمیر آینه وار ي که جمال محبوب ازلی در آن نمودار شد و از جلوه ذات الهی به من خبر دادند خواهد بود .

 (5) اگر من به مراددل خود رسیده و دلشاد شدم جای شگفتی نیست چرا که من استحقاق آن راداشتم و اینها را به عنوان زکات به من بخشیدند.

(6) آن روزی فرشته رحمت خبر رسیدن این دولت واقبال را به من مژده دادکه در برابر جور وجفا( وریاضتدر راه طلب ) صبر وپایداری ارائه شده را کار بستم.

(7) این همه شهد وشکرکه از سخن موزون من تراوش می کند، پاداش نگهداری و خودداری از افشاگری قلم شیرینکار است که به من دادند

(8) عزم و اراده استوار و توجه پیوسته و بی وقفه حافظ و برکت دعای سحر خیزان ( دیگر) سبب شده که از گرفتاری غم واندوه و ایام (و سردرگمی ) مرا رهایی بخشیدند.