عيشم مدام است از لعل دلـخواه

عيشم مدام است از لعل دلـخواه//كـارم بـه كـام است الحمدلله

اي بخت سركش تنگش به  بر كش//گه جام زر ‌كش گه كام دل خواه

مـا را به رندي افسـانه كـردند//پيـرانِ جاهـل  شيخانِ گـمراه

از دسـت زاهـد كرديـم  توبـه//وَز فعـلِ  عـابـد  استغفـر الله

جانـا چـه گويم شـرح فـراقت//چشمي و صد نم  جاني و صد آه

كافر مبيناد  اين  غـم كه ديدست//از قامتت سـرو از عارضت مـاه

شـوق لـبت بـرد از يـادِ حافظ//درس شبـانه  وِردِ  سحـرگـاه

معاني لغات:

عيش: خوشدلي، زندگي خوش.

مدام: 1- ادامه دار، پيوسته، 2- شراب.

لعل: (استعاره) لب يار.

دلخواه: مطلوب، دلپذير، دوست داشتني.

كارم به كام است: 1- كار من موافق آرزو و دلخواه جريان دارد. 2- سرو كارم با كام و دهان معشوق است.

سركش: 1- نافرمان، 2- سرفراز.

گه جامِ زركش: گاهي پياله زرين شراب بنوش.

گه كام دل خواه: گاهي كام دل بگير.

افسانه كردن: سر زبانها انداختن، شهره كردن.

از دست زاهد: به علت رفتار زاهد، از دست اعمال و رفتار ناهنجار زاهد.

فعل عابد!: كارهاي ناپسند عابد، مكر و حيله عابد.

استغفرالله: پناه بر خدا، طلب آمرزش از خدا دارم.

چشمي و صد نم: چشمي با صد اشك (واو عاطفه به منظور تخصيص).

كافر مبيناد: الهي نصيب كافر نشود.

عارض: چهره، صورت.

شوق: اشتياق، رغبت، آرزومندي.

معاني ابيات:

(1)   از لب لعل دلپذير (يار) پيوسته زندگي خوشي دارم و سپاس خداي را كه كارها بر وفق مراد پيش مي‌رود.

(2)   اي بخت سرفراز من، او راتنگ در آغوش بفشار (و) گاهي جام باده زرين بنوش و گاه كام دل از او برگير.

(3)   مرشدهاي نادان و شيخ هاي راه از چاه باز نشناخته ما را به لاابالي‌گري شهره شهر كردند.

(4)   از رفتار ناهنجار زاهد و كارهاي ناپسند عابدِ مكار از زهد و عبادت توبه كرده و به خدا پناه مي‌برم.

(5)   جان من، سرگذشت دوري تو را چگونه با ديدگاني با صد اشك و جاني با صد آه شرح دهم؟

(6)    اين اندوه كه از رشك اندام موزون و چهره زيباي تو به سرو بوستان و ماه آسمان دست داده نصيب كافر نشود!

(7)   اشتياق (بوسه و مكيدن) لبت درس شبانه و دعاي صبحگاهي را از ياد حافظ برد.