بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی//خوش باش زان که نبود این هر دو را زوالی

در وهم می‌نگنجد کاندر تصور عقل//آید به هیچ معنی زین خوبتر مثالی

شد حظ عمر حاصل گر زان که با تو ما را//هرگز به عمر روزی روزی شود وصالی

آن دم که با تو باشم یک سال هست روزی//وان دم که بی تو باشم یک لحظه هست سالی

چون من خیال رویت جانا به خواب بینم//کز خواب می‌نبیند چشمم بجز خیالی

رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت//شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی

حافظ مکن شکایت گر وصل دوست خواهی//زین بیشتر بباید بر هجرت احتمالی

معاني لغات غزل:

كار حُسنت: شأن و مقام زيبايي تو.

كمال: سر حدّ تماميت.

زوال: نقصان، نابودي.

وهم: خيال و تصور.

تصور: صورت بستن، حصول صورت چيزي در عقل (از تعريفات جرجاني) پندار و گمان (فرهنگ دهخدا).

مثال: شبيه، مثل و مانند.

حَظّ: لذت، بهره و فايده.

روزي: در بيت سوم روزي اول به معناي يك روز و روزي دوم به معناي نصيب و قسمت و در بيت چهارم نيز به معناي يك روز است.

چون: چگونه.

خواب: در مصراع اول بيت پنجم به معناي رؤيا و در مصراع دوم به معناي (نوم).

خيالي: تصوّري، آرزويي.

شخص: تن، جسم، پيكر.

احتمال: بار برگرفتن، تحمل، كنايه از بردباري.

معاني ابيات غزل:

(1) كارِ حُسن و زيبايي تو، مانند عشق من به سر حدّ كمال رسيده است. دلشاد باش، چرا كه اين هر دو را نابودي و نقصاني در پي نيست.

(2) در خيال نمي گنجد كه عقل به هيچ وجه بتواند از اين بهتر، مثال و مانندي در نظر مجسم كند.

(3) اگر يك روز عمر، وصلِ تو نصيب و قسمت ما شود لذت و بهرهِ تمام، از عمر حاصل شده است.

(4) آن لحظه كه با تو به سر برم، يك سالِ آن به كوتاهي يك روز و آن نفسي كه بي تو برآرم يك لحظه آن به درازي سالي مي ماند.

(5) چگونه من تصوير روي تو را در عالم رؤيا ببينم كه چشمانم از خواب و خفتن جز تصوري و خيالي، بيشتر نمي بينند.

(6) بر دل من رحم كن زيرا به سبب مهرورزي بر چهرهِ زيباي تو، جسم ناتوان من مانند ماه شب اول خميده و لاغر شده است.

(7) حافظ، اگر خواستار وصال دوست مي باشي اينقدر گله و شكايت مكن. در تحمل بار فراق بيش از اين بايد بردبار باشي.

منبع: مستانه دات آی آر