خدا را کم نشین با خرقه پوشان

خدا را کم نشین با خرقه پوشان///رخ از رندان بی‌سامان مپوشان

در این خرقه بسی آلودگی هست///خوشا وقت قبای می فروشان

در این صوفی وشان دردی ندیدم///که صافی باد عیش دردنوشان

تو نازک طبعی و طاقت نیاری///گرانی‌های مشتی دلق پوشان

چو مستم کرده‌ای مستور منشین///چو نوشم داده‌ای زهرم منوشان

بیا و از غبن این سالوسیان بین///صراحی خون دل و بربط خروشان

ز دلگرمی حافظ بر حذر باش///که دارد سینه‌ای چون دیگ جوشان

معانی لغات غزل:

خدا را: برای خدا، به خاطر خدا.

خرقه پوشان: صوفیان خرقه پوش.

رخ پوشانیدن: 1- رو گرفتن، 2- روی پنهان کردن و دوری گزیدن.

بی سامان: بی سر و سامان، بی خانمان، آزادگان تهیدست.

وقت: هنگام، حال و کیفیت حال و در اصطلاح صوفیه: وقت، آن بود که سالک از ماضی و مستقبل فارغ شود. صوفی در وقت است و ابن الوقت است.

خوشا وقتِ قبای می فروشان: آفرین بر حال و چگونگی حالِ قبای می فروشان.

صوفی وَشان: صوفی نمایان، متظاهران به صوفی گری.

دَرْد: کنایه از سوز و نیاز، احساس، غیرت.

صافی باد: با صفا باد، خالی از آلودگی باد.

نازک طبع: زود رنج، حسّاس، لطیف خوی.

گرانی: سرگِرانی، بدخُلقی و تکبّر، خشونت و گرانجانی.

مُشتی: جماعتی، عده یی.

دلق پوش: خرقه پوش، کنایه از صوفی نمایان.

مستور: پوشیده، محجوب، عفیف.

غَبن: فریفتن، خدعه و ریا کردن، به کسی زیان وارد کردن.

سالوسیان: ریاکاران، نیرنگ بازان.

دِل گرمی: 1- امیدواری، 2- جوشِ دل و سوزِ دل.

معانی ابیات غزل:

(1) برای خاطر خدا کمتر با صوفیان خرقه پوش معاشرت کن و روی از آزادگان بی سر و سامان برمتاب.

(2) در خرقه صوفی ناپاکی فراوان و بسیار است. آفرین بر چگونگی قبای می فروشان قبا پوش.

(3) در این صوفی نمایان نیاز و حمیّتی ندیدم. خدا کند که عیش و شادی باده نوشانِ مستمند، با صفا و خالی از آلودگی باشد.

(4) تو طبعی حساس و زودرنج داری و نمی توانی خشونت و گران جانی های صوفی نمایان دلق پوش را تاب بیاوری.

(5) حالا که مرا مست کرده یی روی از من نهان مکن و در حالی که به من باده نوشین داده یی به کامم زهر مریز.

(6) بیا و بنگر که از زیانباری و ریاکاری این نیرنگ بازان، تُنگِ شراب، دلخون و عود به فریاد درآمده است.

(7) از سوز دل حافظ بپرهیز که سینه او چون دیگی در حال جوشش است.

منبع: مستانه دات آی آر